تجربه متفاوت دانشجویان در اوج کرونا - مجله سلو بلاگ

به گزارش خبرنگاران، ایران در ادامه نوشت: مریم که حالا دانشجوی علوم سیاسی است، پیش از این هر شب رؤیای دانشگاه می دید اما تا پذیرفته شد سر و کله کرونا هم پیدا شد: از شانس بد من ورودی بهمن ماه بودم و همین که دانشگاه قبول شدم، این ویروس هم از راه رسید. خیلی زود همه جا تعطیل شد و اصلاً نفهمیدم دانشگاه چی هست؟ نتوانستم محیطش را درک کنم. بعد خیلی زود همه چیز آنلاین شد. فکر نمی کنم کسی مثل من برای نابودی این ویروس دعا نموده باشد. من حتی نتوانستم با همکلاسی هایم دوست شوم. آخر ارتباط مجازی که ارتباط نیست؛ هر روز با خودم فکر می کنم نکند من کل چهار سال دوره تحصیلم را همین طور سپری کنم و هیچ چیز از دانشگاه نفهمم.

سمیه دانشجوی تربیت بدنی هم به شکل کاملاً متفاوتی دانشگاه را تجربه می نماید؛ آنقدر که با کلافگی و عصبانیت زیاد درباره اش حرف می زند: واقعاً درس خواندن در این شرایط سخت است. برای درس های عملی مثل والیبال، استاد برایمان کلیپ می فرستد و ما باید از روی این ویدیوها حرکات را یاد بگیریم و انجام بدهیم و دوباره برایشان بفرستیم. بدتر اینکه گاهی به جای ویدیو، جزوه می فرستند و انتظار دارند از روی جزوه کارهای عملی انجام بدهیم. مسلماً این نحوه آموزش کیفیت آموزش حضوری را ندارد و برای ما ناراحت نماینده است.

سمیه ترم ششم دانشگاه آزاد در رشته تربیت بدنی است و اصلاً فکرش را هم نمی کرد برای آموزش از راه دور در رشته تربیت بدنی مجبور باشد ترمی سه میلیون و پانصد هزار تومان شهریه بدهد: قبلاً با این مبلغ مسئله ای نداشتم چون می گفتم هزینه های سالن و استخر را می دهم اما الان واقعاً برای چند تا ویدیو و جزوه این شهریه خیلی بالاست. آیا نباید با همه تغییراتی که اتفاق افتاده یک فکری هم برای شهریه های حضوری و آنلاین می کردند؟

این ها تنها مسائل او در این روزهای عجیب و غریب نیست. او حتی در واحدهای تئوری هم همین مسائل را دارد: در دروس تئوری هم همین قدر یادگیری سخت است چون خیلی از درس های ما با دروس پزشکی مشترک است و ما توقع نداریم در این شرایط دانشگاه برایمان کلاس تشریح برگزار کند، اما دست کم انتظار داریم استاد را ببینیم و برطرف اشکال کنیم. با چند تا جزوه که نمی توان از پس این واحدهای سخت برآمد.

حمیده هم از این نوع آموزش در رشته تربیت بدنی ابراز نارضایتی می نماید: بیست واحد ترم قبل من، غیر حضوری بود. چهار درس عملی ام یعنی هشت واحد از مجموع بیست واحدم هم آنلاین بود و فقط تحقیق و وویس خواستند. چهارده واحد تئوری هم آنلاین بود و از واتساپ استفاده می کردیم چون هیچ وقت سایت کار نمی کرد. بیست واحدمان این طوری گذشت. این ترم هم همین است.

سارا. ن دانشجوی ترم چهارم شیمی دانشگاه شهید بهشتی است. او هم این طور گلایه می نماید: چهار ترم اول را حضوری رفتم اما بعد از کرونا همه چیز مجازی شد. رشته من واقعاً طوری است که 80 درصد کارهایش عملی است. بخش تئوری اش خیلی احتیاج به حضور در دانشگاه ندارد و بستگی به شخص دارد. هرچند در دروس تئوری هم فن بیان استاد خیلی در یادگیری تأثیر دارد ولی تا حد زیادی قابل حل است اما یادگیری در بخش های عملی در چنین شرایطی واقعاً سخت است. اوایل شیوع کرونا آزمایشگاه های عملی کامل تعطیل بود، یعنی واحدهای آزمایشگاه کاملاً روی هوا بود و استادها هم می گفتند برای ادامه کار دستوری نگرفته اند و ماهم نمی دانستیم باید چه کار کنیم تا اینکه همان موقع برای درس های آزمایشگاه به ما نمره دادند، اما از ترم بعد اعلام کردند که دانشگاه اصلاً اجبار نمی نماید که حضور داشته باشید؛ استادان در آزمایشگاه کار عملی را انجام می دهند و از کارشان فیلم می گیرند و برای بچه ها ارسال می نمایند. ما باید فیلم را می دیدیم و طبق آن گزارش کار می نوشتیم.

سارا از این شیوه تدریس واقعاً گلایه مند است چون می گوید این رشته را فقط به خاطر علاقه مندی اش به کارهای عملی انتخاب نموده و اصلاً نمی تواند با این شیوه آموزش ارتباط برقرار کند: من و چند نفر از همکلاسی هایم پیشنهاد دادیم که با رعایت کامل پروتکل های بهداشتی در کلاس درس حضور پیدا کنیم. این مربوط به ترم قبل بود، اول قبول کردند، اما خیلی اهمیت نمی دادند؛ استاد نمی آمد یا دیر می آمد یا می گفت خانواده ام شرایط سختی دارند نمی توانم بیایم. فقط یکی دو جلسه این طوری رفتم. اما از این ترم اصلاً امکان اختیاری بودن کلاس ها را برداشتند و اعلام کردند نباید دانشگاه بیایید. فقط ویدیوها را ببینید و برای ما گزارش کار بنویسید. راستش من همه ذوقم این بود که کارهای عملی ام در دانشگاه انجام گردد. آخر شیمی و آموزش مجازی؟

علی دانشجوی معماری از این شرایط چندان هم ناراضی نیست و می گوید فکر می نماید نسبت به همه آدم های دور و برش شرایط متفاوت تری را تجربه می نماید: بالاخره همه درس و دانشگاه را که نباید مثل هم بگذرانند، مهم این است که چند سال بعد می توانم به بچه هایم بگویم من وسط یک همه گیری درس خواندم و چیزهایی را به چشم دیدم که شما خوابش را هم نمی بینید. تازه یک جورهایی ما درس خواندن مان هم با بقیه فرق دارد و جدی تر است.

پگاه دانشجوی مهندسی معماری دانشگاه آزاد اما نظرات متفاوتی دارد: مجازی درس خواندن یک خوبی هایی هم دارد و درعین حال معایبی. اول ازحسن هایش می گویم؛ از آن جهت که توی خانه هستم و تمرکز بالاتری دارم و کارهایم را درست انجام می دهم. وقتم آزادتر است و زمان زیادی را توی ترافیک نمی گذرانم. یعنی مفیدترین نکته کلاس های مجازی صرفه جویی در زمان است. اما عیب هایی هم دارد ازجمله اینکه من چون پنج ترم حضوری دانشگاه رفته ام و این مدل درس خواندن را تجربه ننموده بودم دوست دارم در محیط و جو دانشگاه باشم. این طوری حس بهتر و گرم تری دارد. اما آموزش آنلاین این طوری نیست و از همکلاسی هایت دوری و یک جو سردی در کلاس ها حاکم است و مشارکت بین بچه ها کم است. سر کلاس آنلاین بیشتر اطلاعات مثل جزوه ها و... توی گروه های واتساپی و تلگرامی بین بچه ها به اشتراک گذاشته می گردد. اگر این گروه ها را نداشته باشی اطلاعات را هم نداری یا اگر در کلاسی هستی که کسی را نمی شناسی اصلاً به این گروه ها اضافه ات نمی نمایند. اما اگر حضوری باشد سریع تو را در گروه ها اضافه می نمایند و راحت ارتباط برقرار می کنی. در کلاس های آنلاین مدام شرحات استاد قطع می گردد بعد به استاد می گویی این طور شد، می گوید مشکل از سیستم خودتان است. زمانی هم که خودمان میکروفن را روشن می کنیم که نکته ای را به استاد شرح دهیم ممکن است میکروفن قطع گردد یا صدا قطع و وصل گردد که باز می گویند مشکل خودتان است. حالا برای رشته هایی که واحدهایشان تئوری است این مسائل کمتر است. من یک بخشی از واحدهایم عملی است و باید مرحله به مرحله پروژه ای را که در طول ترم انجام می دهم با عکس و ماکت برای استاد بفرستم و عموماً درعکس ها خیلی چیزها معین نیست و خیلی از اشکالات برطرف نمی گردد.

حالا دیگر همه سر کلاس کرونا نشسته ایم و نمی توانیم درس های استاد را نادیده بگیریم وگرنه اجازه نمی دهد به این زودی ها پا به مدرسه و دانشگاه بگذاریم که هیچ، میکروفن ها را قطع و شبکه ها را هم مختل می نماید.

بی نهایت اس ام اس: اس ام اس عاشقانه، جدید، خنده دار

صبح مهریز: مجله فروش و راهکارهای بازاریابی مدرن و دیجیتالی